Het seizoen zit erop. Inmiddels heb ik al bijna twee weken geen zwempak, fiets of schoenen aangeraakt. De zin om weer wat te gaan doen begint weer langzaam weer te komen. Al nodigt het weer nog niet heel erg uit….

Toch geef ik er nog even niet aan toe. Het seizoen 2024 is lang geweest vol met hoogtepunten en leermomenten. Mijn hoofddoel dit seizoen was Challenge Almere en ik krijg nog steeds kippenvel als ik denk hoe alles op die dag samen kwam. Ik heb laten zien dat ik (opnieuw) een enorme stap heb gemaakt.

Vlak na Challenge Almere kwam er een wildcard voor T100 Las Vegas. Fantastisch!

Het gaf me ontzettend veel motivatie. Racen tegen de dames die ik al jaren lang online volg en die mij enorm inspireren. Het resultaat in Las Vegas was goed. Niet perfect, zeker niet slecht.

Na Las Vegas stond er direct een trainingskamp op Mallorca op het programma. Opnieuw van huis maar wel in fijne omstandigheden om te kunnen voorbereiden op het Wereldkampioenschap in Taupo, Nieuw-Zeeland. Het idee was al om IRONMAN 70.3 Bahrain te starten en hier geld te verdienen voor de reis naar Nieuw-Zeeland.

Mijn financiële situatie is zeker nog niet stabiel genoeg om zo’n verre reis zomaar te kunnen maken en betalen.

Op Mallorca kreeg ik een uitnodiging voor de T100 Grand Final in Dubai. Opnieuw een enorme kans. Al snel ontstond het plan om naar Dubai te vliegen, hier nog een week te blijven trainen om vervolgens naar Bahrain te reizen en vanuit hier door te reizen naar Nieuw-Zeeland. Het eerste deel zou ik voor het eerst ooit alleen doen, in Nieuw-Zeeland zou mijn vriend aansluiten.

De warme omstandigheden in Dubai waren extreem en het fietsparcours met veel draaien, keren en weinig ritme is niet iets wat mij als atleet echt goed ligt. Een vijftiende plek, op ruime afstand van de echte top, maar ik stond er wel.

De week na Dubai kreeg ik tijdens trainingen wat kleine pijntjes. Niet gek was de conclusie van coach Yvonne en mij, het is een lang seizoen geweest.

Aangekomen in Bahrain was er de dag voor de race en in de uren ervoor vrij veel paniek. Om heel eerlijk te zijn was ik het contact met mezelf hier al kwijt. Toch heb ik goed gezwommen en op de fiets kon ik in de eerste dertig kilometer het gat dichtrijden naar de kop van de wedstrijd. Dit gaf zoveel vertrouwen. Eindelijk heb ik een fiets en positie gevonden waarmee ik mijn kracht kan omzetten in snelheid en dit betaalt zich uit in een race. Ik kwam ontzettend goed van de fiets en was klaar voor een snelle halve marathon.

Het loop onderdeel is iets waar ik de afgelopen maanden de meeste progressie heb gezien. Helaas ging het bij de eerste stap al mis. Ontzettend veel pijn. Niet opgeven, niet aan denken en door. Het ging op dat moment nog om veel geld en ik wilde mijn eerste solo race niet eindigen met een DNF. Of dit uiteindelijk de juiste beslissing was… Met veel pijn ben ik wel gefinisht.

De dag na de race ben ik doorgereisd naar Taupo en hier volgenden opnieuw dagen met veel onzekerheid. Ik werd de eerste dag in Taupo ziek en ik had veel pijn. Waar ik mij had voorgesteld dat mijn vriend en ik leuke dingen zouden doen en het seizoen zouden vieren met kers op de taart het WK, was de realiteit dat ik me ontzettend vermoeid voelde en onzekerheid of ik wel of niet kon starten.

Er zitten zoveel trainingsuren in, geld, opofferingen van mij maar ook van mijn omgeving, verwachtingen van mezelf maar ook buitenaf.

Uiteindelijk stond ik op zaterdag 14 december aan de andere kant van de wereld aan de start van mijn eerste Wereldkampioenschap en ben ik gefinisht.

Je bent echt tot veel meer in staat dan dat je denkt. Of het echt leuk was? Niet echt. Ik hoop dat ik er over een tijdje trots naar kan kijken, voor nu voelt het nog niet zo.

Ik ben ontzettend dankbaar voor de mensen die dichtbij mij staan. Zonder hun had ik dit niet gekund. Op social media zie je vaak de mooie momenten, zij zien ook de onzekerheid, de tranen en de uitdagingen. De afgelopen tijd heb ik zoveel lieve berichten ontvangen. Het voelt kwetsbaar om dit op papier te zetten.

De aankomende periode staat in het teken van herstellen en weer opbouwen. Samen met een coach die mij gaat helpen om te werken aan een steviger fundament in mezelf. Ik ben ervan overtuigd dat dit me weer een stap verder gaat brengen.

Ik wil jullie allemaal ontzettend bedanken voor het volgen van mijn avonturen dit afgelopen jaar.

Ik wens jullie een sportief, gezond en vooral gelukkig 2025.