• Deel met:
• WhatsApp
• Deel
• X
• Pin it
• Messenger
• Email
• Deel dit product

---

Ontdek het inspirerende verhaal van Marlene de Boer: haar weg van amateur naar professioneel triatleet, trainingstips, tactieken, en haar doelen voor de toekomst.

Het is zo’n scherpe afdaling met onoverzichtelijke, bijna haakse bochten met hier en daar een onvergeeflijke rotswand. Lastig als het droog is, maar nu het regent is het ronduit riskant en kan een enkel foutje vervelende gevolgen hebben. Als Marlene de Boer voor de tweede keer wegslipt is het even genoeg. “Ik was er toen wel klaar mee”, zegt ze eerlijk. Het is zo’n moment, dat de eerstejaars pro beseft dat er nog veel te leren valt. Die nieuwe ervaringen en inzichten, die wil ze vervolgens graag delen.

“Je moet er echt in groeien”, vertelt Marlene na haar derde race als triathlonprofessional in het Zuid Franse Aix en Provence. Met een eerste volledige Ironman in Durban, Zuid Afrika, waar ze ver buiten de spotlights knap vijfde werd, een tweede race, een halve Ironman in het Spaanse Marbella die ze op een zeventiende plaats afsloot en dan nu een achtste plek in de halve ironman van Aix en Provence, kan ze nu een voorzichtige eerste balans opmaken. “De racedynamiek is heel anders, daar ben ik wel achter”, analyseert ze. “Het gaat echt knetterhard dat water in. Duwen en trekken, dat had ik als agegrouper veel minder. Daar duikt iedereen het water in en is het veel meer ‘rustig an’. Nu ben je bij de eerste boei al hartstikke buiten adem en denk je: ‘Jeetje, we moeten de hele dag nog’. En er komen hele andere tactische keuzes bij kijken. Dat maakt het intens, maar ook heel erg leuk en uitdagend.”  

Van amateurkampioen tot professionele triatleet 

Het is allemaal snel gegaan, sinds ze in 2019 onbevangen haar debuut-triathlon op haar naam schreef. “Ik startte mijn eerste triatlon zoals zoveel anderen dat doen. Ik had een paar elastieken voor mijn schoenen op een triatlon-website besteld, had een trysuit gekocht, maar had geen wetsuit en geen tijdritfiets. Ik reed met een normale helm, een normale bril, had hardloopschoenen en sokken en dat was het dan. Zo ben ik mijn eerste race gestart.” Ze was gelijk verkocht, moest daarna door corona een jaartje geduld hebben, maar won vervolgens wedstrijd na wedstrijd. In St. George in het de Amerikaanse staat Utah ze met een wereldtitel bij de agegroupers, zeg maar de amateurs, drie jaar later een machtige kroon op het werk. En had ze in oktober 2022 geen pech gehad tijdens haar WK-race op Hawaii, dan had ze die titel wellicht nog geprolongeerd ook. 

“Zo sterk zijn is vijftien races leuk, maar daarna is de uitdaging wel op denk ik”, zo blikt ze nu terug op die periode. Dominant zijn is een ding, echte uitdaging zoeken is weer iets heel anders. En die uitdaging is ze dit jaar gaan zoeken in het profcircuit. “Ik vind het enorm gaaf dat ik deze kans en deze ervaring überhaupt krijg”, zegt ze enthousiast. “Nu is het 2023 en sta ik tussen de pro-dames. Dat geloof dat het mogelijk is heb ik, al komt er ook wel een beetje talent en geluk bij kijken.” 

“Het is megaleuk om twee races te doen die buiten je comfortzone liggen”, vervolgt ze, doelend op de race in Durban waar de omstandigheden zwaar waren en het asfalt slecht was, maar heeft het in dit verband vooral op die laatste wedstrijd in Frankrijk. “Ik denk dat ik er heel veel van heb geleerd. Dat is ook leuk aan Ironman, aan triathlon, dat er zoveel verschillende races zijn. Op amateurniveau was ik nog redelijk weggekomen, omdat ik gemiddeld gezien beter was dan de rest. Maar als je pro-racet, dan ligt het niveau zo veel hoger. Dan is er minder ruimte voor fouten en zwaktes. Dat is ook een les, een proces waar ik nu in zit. Dan is het makkelijk om races te kiezen waar je talent 100 procent ligt en waar je je goed bij voelt, maar dat lukt niet altijd qua planning. Het was de overweging van mijn coach Yvonne van Vlerken om me bij mijn kennismaking op pro-niveau gelijk in het diepe te gooien. Nou, dat is aardig gelukt”, lacht ze met de nodige zelfspot.   

Fietscomputers, stijve schoenen en een teveel aan electrolyten 

Daar in het diepe, op het hoogste niveau, kom je er snel achter wat goed en wat minder goed werkt. Zo had ze in Aix en Provence heel veel aan haar Wahoo fietscomputer. “Anders had ik zeker nog eens 5 minuten verloren”, grijnst ze. “Een goeie fietscomputer is op zo’n technisch parcours echt een toegevoegde waarde. Ik had nu linksboven in mijn schermpje mijn vermogen en rechtsboven de kilometer waar ik zat en op de rest van het scherm de route. Dan weet je wat er komt met het aansnijden van een bocht. Als je zoveel races doet, is het niet meer te doen om alle parcoursen meerdere keren te verkennen. Dan kan op alle niveaus echt helpen, niet alleen voor mij. Ook als je als agegrouper racet, is het van toegevoegde waarde.”

Het is goed materiaal zoals een top-wetsuit, stijve fietsschoenen die het lopen verderop vergemakkelijken en een praktische aero-helm van Cadomotus, dat voorkomt dat ze onnodig van haar prestatie wordt afgeleid. “Het is heel fijn dat je dat lichte vizier kunt draaien als je met slecht weer uit het water komt in de transitie. Ik heb het vizier gedraaid, anders beslaat het gewoon, zie je de eerste 400 meter niks en is het alsof je door een gat gaat. En in Marbella was mijn ervaring dat je je hoofd goed kan koelen, doordat je nek vrij is.”  

Soms gaan er ook wel eens kleine dingen fout, zoals in Aix en Provence, maar ook dat is leerzaam. “Ik had een schepje elektrolyten in mijn voeding gedaan, maar die had ik helemaal niet nodig bij deze koude weersomstandigheden. Ik gebruik sportvoeding van Nutrid, had nu anderhalve schep elektrolyten toegevoegd en merkte dat mijn calf sleeves bij de finish echt helemaal strak zaten. Gewoon te veel zout, waardoor je vocht vasthoudt zodat het naar je benen zakt. Ook kon ik tijdens de race door al dat zout lastig plassen.” Het zijn kortom allerhande details die vroeg of laat een verschil kunnen uitmaken, zo vertelt ze en somt samenvattend op: “Het gaat er dus om hoe goed je kunt afdalen, hoe goed zit je op de fiets? Hoe goed is je tijdrithelm, je schoenen, je fiets, je pakje, je drinksysteem?” 

‘Ga naast Emma Pallant staan en kijk haar aan’

Haar klasseringen in Durban en Aix en Provence laten zien dat ze in het profcircuit vanaf dag 1 goed meegaat, al is de topsporter in haar nooit tevreden. “Natuurlijk zijn er leerpunten en heel veel verbeterpunten. En natuurlijk is dit niet waar ik op de lange termijn tevreden mee wil blijven, maar voor nu is het goed genoeg en haal ik er vertrouwen uit. Zeker dat looponderdeel, dat ging in Aix best soepel. Met de vierde looptijd laat je ook zien dat je erbij hoort”, zegt ze zelfbewust en met gepaste trots. Wel vindt ze dat ze wat minder voorzichtig zou kunnen zijn in de races. “Ik mag wat agressiever zijn en meer durven. Dat ik op de lange afstand wat voorzichtiger ben, is wel een goede eigenschap. Dat je jezelf kunt pacen en rustig kan blijven. Maar het tactische spelletje dat er nu bij komt kijken, is dat je soms gewoon mee moet gaan en wat meer moet gokken. Yvonne mijn coach zegt dan: Marlene, jij bent zo’n diesel, jij kan niet opblazen, dat lukt niet. Dat zit niet in je systeem. Op een gegeven moment gaat het gewoon niet harder omdat het technisch met hardlopen niet harder gaat, omdat mijn techniek nog niet goed genoeg is. Of met zwemmen, dat mijn slagfrequentie niet hoog genoeg is. De opdracht van Yvonne is ook: meer zelfvertrouwen uitstralen, agressief zijn. Afgelopen race ook, toen zei ze: ‘Je gaat naast Emma Pallant staan en kijkt haar maar gewoon aan’.” 

Dromen van de wereldtitel 

Het is allemaal onderdeel van een leerproces waar ze erg van geniet, maar wat Marlene betreft mag dat ook wel tot iets groots leiden. De kersverse pro steekt haar ambities dan ook niet onder stoelen of banken. “Wereldkampioen worden zou de ultieme droom zijn. Mocht dat niet lukken, dan is het niet zo dat alles voor niets is geweest”, nuanceert ze lachend in één adem. En het hoeft ook niet allemaal onmiddellijk, zo realistisch is ze wel, al blijft haar opmars in de triathlon nog altijd verbazend snel en wordt ieder voorgenomen stapje een stap. “Ik hou ervan om kleinere doelen te stellen, al vanaf het begin. Ik ben in 2019 begonnen met het idee dat ik een race wilde finishen. Toen deed ik een halve ironman. En na die halve dacht ik: nou, als ik kan finishen in een full distance, dan zou dat wel heel vet zijn. En toen kwam ik met die full distance als eerste overall over de finish. Toen dacht ik: als ik nou naar het WK zou kunnen en daar zou kunnen winnen… Daarna wilde ik mijn wereldtitel verdedigen. En nu dacht ik: als ik een jaar bij de pro’s zou kunnen racen, dan ben ik tevreden met een plaats in de top-10. Het is nog geen hoofddoel, ik wil vooral ervaring opdoen.” 

Kampioenschappen in Frankfurt en Talinn

Met de eerste drie races in de tas en nog een reeks mooie wedstrijden, komt het met die ervaring ook wel goed. Het WK Ironman in Kona, Hawaii laat ze dit jaar om financiële redenen schieten, maar er zijn nog tal van andere mooie wedstrijden. Het NK in Nieuwkoop en de EK’s hele en halve Ironman in respectievelijk Frankfurt en Talinn staan nadrukkelijk op het verlanglijstje. “Ik wil dit seizoen heel graag op het podium staan, dan zul je toch een paar grote namen moeten verslaan. Ik wil graag in Talinn het EK racen op 6 augustus. Het is een parcours dat me ligt, al is het wel een beetje afhankelijk van hoe ik uit Frankfurt kom. Maar als ik naar dat fietsparcours kijk in Talinn, daar wordt ik daar wel heel blij van. Niet te technisch, gewoon rammen. Daar wil ik wel voor gaan. Er is geen race waar het startveld echt heel zwak is. Het maakt ook wel dat er kansen zijn, omdat het veld zich op een natuurlijke manier verspreidt”, lacht ze optimistisch. “Ik zou in Talinn wel top 5 willen racen, zo niet beter.” 

Blijf Marlene de Boer volgen op TriathlonWorld.nl 

Al die ervaringen, trainingen, tests, voorbereidingen en natuurlijk de races zelf, bespreekt Marlene de komende maanden op de website van TriathlonWorld. “Hoe kun je mijn ervaringen omzetten, wat heb ik nou geleerd? Het is natuurlijk voor iedereen anders, maar je hoeft ook niet iedere keer het wiel uit te vinden. In dingen die ik doe, in rituelen die ik heb in een taperweek, op de wedstrijddag en de dag ervoor. Of over visualiseren. En wat doe ik met eten en drinken, met voeding? Hoe ziet mijn inpaklijst eruit? Mijn verhaal, mijn ‘why’ en mijn motief achter wat ik doe, ik vind het leuk om dat over te dragen zodat anderen daar ook wat mee kunnen.” Hou kortom de site goed in de gaten.  

Tags

ironman Marlene de Boer Persoonlijke groei en ambitie Professionele sportcarrière sportvoeding Training en strategie triathlon Uitrusting en technologie